ایران ما در طول تاریخ پیوسته در معرض مخاطرات و سوانح طبیعی بوده و به‌دلیل آسیب‌پذیری بالا، همواره خسارت‌های گوناگونی را نیز تجربه کرده است که سالانه بخش مهمی از سرمایه‌های انسانی و اقتصادی ما را از بین می‌برد. بطوریکه خسارت مالی سوانح طبیعی در سال حدود ۳ میلیارد دلار برآورد می‌شود.
از سوی دیگر زلزله طی ۹۰ سال منتهی به سال ۱۳۹۸ حدود ۹۱۰۰۰ کشته (به‌طور متوسط سالی حدود ۱۰۰۰ کشته) و سیل طی ۶۸ سال منتهی به سال ۹۸ حدود ۱۶۰۰۰ کشته (به‌طور متوسط سالی حدود ۲۳۵ کشته) برجای گذاشته است. حال آنکه بررسی‌ها نشان می‌دهد که فقط با آموزش و ملاحظات پیشگیرانه می‌توان بین ۵ تا ۱۰ برابر از میزان خسار‌ت‌های جانی و مالی در سوانح طبیعی و انسانی یاد شده را کاهش داد.

تغییر اقلیم به‌عنوان یکی از جدی‌ترین، مخل‌کننده‌ترین و حتی تهدیدکننده‌ترین مسائلی است که هم جمعیت روستایی و هم شهری ایران با آن مواجه هستند. بزرگترین نگرانی محیط زیستی ایران در گذشته آلودگی هوا بود. اما اخیراً، کمبود آب و افزایش دما و همچنین سوء مدیریت و عدم اجرای مقررات محیط زیستی موجود، به شدت به بحران محیط زیستی ایران منجر شده است.
ایران با خشک شدن رودخانه‌ها و تالاب‌ها، کاهش شدید آب‌های زیرزمینی، بیابان‌زایی، کاهش تنوع زیستی، آلودگی هوا و خاک، مدیریت نامناسب زباله، فرسایش خاک، تخریب مراتع و جنگل‌ها و طوفان‌های گرد و غبار مواجه است. این دشواری‌ها نتیجه چندین دهه سیاست‌گذاری است و نمی‌توان بدون تغییر چشمگیر در رویکردهای محلی و ملی به طور مؤثر با آنها مقابله کرد. در غیاب چنین اصلاحاتی، ایران احتمالاً در سال‌های آینده مشکلات به مراتب بزرگتری را تجربه خواهد کرد.
مشکل اصلی کم‌آبی در اصفهان و خوزستان و مسائل محیط‌زیستی مرتبط با آن و مشکلات بسیاری از مناطق کشور، ناشی از سو مدیریتی است که در دهه‌ها و سال‌های گذشته نگاهی منطقه‌ای به رفع مشکل آب داشته‌اند و راه‌حل‌های کوتاه‌مدت را برای حل مشکل آب اجرا کرده‌اند. ناکامی‌ها و نارسایی‌های گذشته هزینه‌های زیادی ایجاد کرده که مردم و دولت کنونی باید آن‌ها را بپردازند.